Unikatowe projekty w zbiorach Muzeum Miejskiego w Tychach

Projekty przedstawiają wizerunki dwóch proroków - Elizeusza i Jonasza oraz świętego Benedykta. Wszystkie postaci są ujęte frontalnie w sposób bardzo syntetyczny. Pochodzą z ok. 1982 roku. Zostały wykonane akwarelą, temperą i ołówkiem na papierze.

- Artysta, przetwarzając ikonę, stworzył swój własny język artystyczny. Dokonał tego na podstawie gruntownej wiedzy i zrozumienia teologii oraz tradycji ikony, wraz z całym jej kontekstem kulturowym i religijnym. W tyskim kościele pw. Ducha św. Jerzy Nowosielski chciał ukazać „Kosmiczną wizję obecności Ducha Świętego”. Jej integralną częścią są wizerunki świętych i proroków pozyskane do zbiorów Muzeum. W zbiorach Muzeum Miejskiego w Tychach posiadamy inne projekty polichromii. Pozyskane dzieła stanowią więc znaczące dopełnienie muzealnej kolekcji, a jednocześnie są jednymi z najcenniejszych jej elementów - mówi Aleksandra Matuszczyk, dyrektor Muzeum Miejskiego w Tychach.

Kościół pw. Ducha Świętego to tyska ikona architektury, będąca jednym z najwybitniejszych budynków sakralnych zrealizowanych po II wojnie światowej w Polsce. Budowę kościoła rozpoczęto wiosną 1978 roku, w 1979 wzniesiono kaplicę, w 1982 oddano do użytku, a w 1983 roku ukończono dzwonnicę. Na jego wyjątkowość złożyły się talenty i pomysły dwóch twórców: architekta Stanisława Niemczyka i artysty Jerzego Nowosielskiego, którzy połączyli elementy różnych tradycji. To jedyne miejsce w regionie i jedno z niewielu w Polsce, gdzie znajdują się inspirowane malarstwem bizantyńskim polichromie Jerzego Nowosielskiego.

W 2020 roku Kościół został wpisany do rejestru zabytków województwa śląskiego - został objęty ochroną wraz z dzwonnicą i otoczeniem.

Jerzy Nowosielski - urodził się w 1923 roku w Krakowie. W latach 1940-1942 studiował w tamtejszej Kunstgewerbeschule. Edukację kontynuował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1945-1947. Od 1947 roku był asystentem Tadeusza Kantora w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Krakowie. W latach 1957-1962 pracował jako pedagog w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Od 1962 roku związał się na stałe z krakowską ASP, gdzie w 1984 roku uzyskał tytuł profesora. Uprawiał malarstwo sztalugowe, ścienne, rysunek oraz scenografię. Zajmował się teorią sztuki, filozofią i teologią. Należał do Grupy Młodych Plastyków, Grupy Krakowskiej oraz Związku Polskich Artystów Plastyków. Zmarł w Krakowie w 2011 roku.