[Szlaki górskie] Wędrujemy na Czantorię i Stożek

Wielka Czantoria to najwyższe wzniesienie Pasma Czantorii w Beskidzie Śląskim, dominujące w północnej części tego pasma. Jest jednocześnie szczytem granicznym między Polską a Czechami oraz najwyższym szczytem czeskiej części Beskidu Śląskiego.

Naszą wędrówkę rozpoczniemy od wjazdu koleją linową na Wielką Czantorię. Warto to zrobić, ponieważ podejście od strony Ustronia Polany jest bardzo strome, co może być dużą przeszkodą dla rodzin z dziećmi. Warto wiedzieć, czy przy górnej stacji kolei linowej znajduje się letni tor saneczkowy oraz restauracja "Stacja zero". Aby dojść do właściwego szczytu Wielkiej Czantorii szlakiem czerwonym, który jest bardzo przyjemny.

Na szczycie Wielkiej Czantorii znajduje się wieża widokowa, z której rozpościera się wspaniały widok na Beskid Śląski. Po stronie czeskiej możemy skorzystać z oferty gastronomicznej schroniska górskiego. Po skorzystaniu z wieży widokowej kontynuowaliśmy naszą wędrówkę szlakiem czerwonym, który jest droga graniczną pomiędzy Polską a Republiką Czeską. Warto wiedzieć, że z Wielkiej Czantorii na przełęcz Beskidek, przez którą musimy przejść, pokonamy 300 metrów w dół nieco stromniejszym szlakiem.

Po około półtorej godziny marszu dochodzimy do Soszowa. Obiekt ten może pochwalić się ponad dziewięćdziesiątletnią historią. Schronisko na 40 miejsc noclegowych zostało otwarte przez Pawła Poloka w 1932 roku. Następnie prowadziła je jego córka Anna wraz z mężem Janem Gajdzicą. Na początku II wojny światowej Gajdzicę wywieziono na roboty przymusowe, z których powrócił w 1941. W tym czasie Niemcy wymusili na jego żonie dzierżawę obiektu na rzecz Beskidenverein. Po wojnie schronisko znacznie rozbudowano, a w 10 marca 1946 utworzono w nim pierwszą stację turystyczną cieszyńskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. W 1979 schronisko kupili Maria i Paweł Murzynowie.

Po przybiciu pieczątki do GOT PTTK wyruszyliśmy w dalszą wędrówkę droga oznaczona kolorem czerwonym, która po około godzinie doszliśmy do schroniska PTTK na Stożku Wielkim. Jest to dość urokliwe miejsce, w którym można wypocząć, jednak "niedzielnych turystów" moga odstraszać wysokie ceny. Schronisko jest najstarszym istniejącym polskim[1] schroniskiem w Beskidzie Śląskim (a po rozbiórce obiektu na Markowych Szczawinach najdłużej działające nieprzerwanie polskie schronisko w całych Beskidach). Znacznie wcześniej, bo w 1913 otwarto na Ropiczce (obecnie w Czechach) pierwsze polskie schronisko PTT „Beskid” na Ropiczce, na zachód od Babiej Góry, które jednak 5 lat później spłonęło.

Po pobycie na Stożku schodzimy do Wisły Łabajowa, aby potem dojść do Wisły Głebce. Zwykle można stąd odjechać pociągiem w kierunku Pszczyny i Katowic, jednak obecnie (stan na 31 lipca 2020) kursuje tutaj zastępcza komunikacja autobusowa. Do wyboru mamy dwie linie: jadącą z Wisły Głębiec do Bielska-Białej linię czerwoną oraz, kursującą z Wisły Uzdrowisko do Czechowic-Dziedzic linię zieloną. Warto, przy planowaniu trasy, przemyśleć dojazd samochodem do centrum Wisły lub Ustronia i pozostawienie tam swojego pojazdu, aby móc powrócić do niego lokalną komunikacją miejską, która kursuje tutaj dość często.

W sumie wędrówka, nie licząc wjazdu na Wielką Czantorię, zajęła nam ponad cztery i pół godziny przy ponad 15 km przebytej trasy. Co ciekawe, mogliśmy iść kawałkiem Głównego Szlaku Beskidzkiego, która prowadzi od Ustronia aż do Wołosatego w Bieszczadach.